Odczytanie z podręcznika „Zawarcie unii brzeskiej”
Od samego początku w Kościele istniał podział na część zachodnią i wschodnią, który był skutkiem sytuacji politycznej w Cesarstwie Rzymskim. Rok 1054, czyli rok tzw. schizmy wschodniej uznano za symboliczny moment podziału na Kościół rzymskokatolicki (zachodni) i Kościół prawosławny (wschodni). Od XIII wieku podejmowano próby przywrócenia jedności, wiedząc, że Kościoły te nie różnią się co do istotnych praw wiary. Pod koniec XVI wieku w Brześciu Litewskim (terytorium dzisiejszej Białorusi) po raz kolejny zebrali się przedstawiciele Kościoła katolickiego i prawosławnego w celu zawarcia unii. Ze strony katolickiej jej zwolennikami byli m. in. Bernard Maciejowski i Piotr Skarga, a ze strony prawosławnej Cyryl Terlecki i Hipacy Pociej. Po długich i burzliwych obradach, w październiku 1596 roku, unia została zawarta. Jednak nie wszyscy prawosławni ją zaakceptowali. Z tego powodu powstał Kościół unicki, nazywany dzisiaj Kościołem rzymskokatolickim obrządku bizantyjsko-ukraińskiego lub Kościołem greckokatolickim. Członkowie tego Kościoła uznali zwierzchnictwo papieża i katolickie prawdy wiary, ale zachowali liturgię i zwyczaje prawosławne (bizantyjsko-słowiańskie).
WSTECZ DALEJ