7. Odczytanie tekstu z podręcznika
Zaufanie Opatrzności Bożej
W naszym życiu dzieje się wiele rzeczy, których nie rozumiemy i nie chcemy. Tragiczne wydarzenia, śmierć i choroba najbliższych, niepowodzenia w nauce czy w relacjach z ludźmi zdarzają się często, nawet wówczas gdy z całego serca modlimy się do Boga. Pytamy wówczas, czy Bóg istnieje? Czy jest wszechmogący? Czy naprawdę nas kocha? Dlaczego nie wysłuchuje naszych próśb? W obliczu wielkiego cierpienia te pytania są zrozumiałe. Zadawał je nawet Chrystus umierający na krzyżu: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mt 27, 46).
Nie można jednak nigdy zwątpić w to, że Bóg nas kocha, pragnie naszego szczęścia, opiekuje się nami oraz całym światem. Tę opiekę nazywamy Opatrznością Bożą. Choćbyśmy bardzo cierpieli i zupełnie nie rozumieli dlaczego, powinniśmy Mu zaufać, tak jak zrobił to Chrystus mówiąc: „Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie (ten kielich), i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!” (Mt 26, 42). Bóg wie lepiej od nas samych, czego potrzebujemy do osiągnięcia zbawienia. Jeśli dopuszcza cierpienie widocznie ma ono jakiś głębszy sens. Może zrozumiemy to po wielu latach, a na pewno po drugiej stronie życia. Dlatego trzeba Mu zaufać.