3. Odczytanie tekstu z podręcznika „Wiara i życie Kościoła”
Przyczyny niewoli babilońskiej
Tragedia narodu wybranego rozpoczęła się już po śmierci króla Salomona (931 r. p. Ch). Królestwo Izraela rozpadło się na dwie części: Północne (Izraelskie), które już w 721 r. zostało zniszczone i podbite przez Asyrię oraz Południowe (Judzkie), które przetrwało ponad 130 lat dłużej. Po śmierci króla Salomona naród wybrany popadał w wielkie zepsucie moralne. Oddawano cześć nie tylko Bogu Jahwe, ale także bożkom obcych państw: Baalowi i Asztarte – „Królowej nieba”, której nawet składano ofiary z ludzi. W Królestwie Południowym reformę religijną i polityczną próbowali przeprowadzić król Jozjasz i prorok Jeremiasz. Kiedy upadała Asyria wycofująca się z Królestwa Północnego stać ich było nawet na zbrojne wystąpienie przeciwko wojskom egipskim. Miało to dać Izraelitom względny spokój i szansę na zjednoczenie królestwa. Na niewiele się jednak zdało. Od roku 604 król babiloński – Nabuchodonozor II, którego ambicją było podporządkowanie sobie całego Bliskiego Wschodu, zaczął oblegać Jerozolimę. Ostatecznie zniszczył on miasto, zbezcześcił świątynię, a najznamienitszych Izraelitów uprowadził w okolice Babilonu w roku 587.
Nawrócenie w niewoli
Rozpoczął się czas niewoli, a dla Żydów czas fundamentalnej refleksji nad własną wiarą i historią. Na wygnaniu działali prorocy (Ezechiel, Daniel, Nahum) , którzy wzywali naród wybrany do nawrócenia i powrotu do Bożego prawa. Izraelici zaczęli tworzyć kanon Pisma Świętego umieszczając w nim: Pięcioksiąg, Księgi Jozuego, Sędziów, Samuela i Królewskie oraz wypowiedzi proroków. Zwracano szczególną uwagę na Bożą sprawiedliwość, budując przekonanie, że dosięga ona wszystkich, tak indywidualnie, jak i całych narodów. Naród wybrany zaczął rozumieć, że niewola babilońska jest konsekwencją odejścia od Prawa Bożego zawartego przede wszystkim w Dekalogu.
Powrót do ojczyzny
Niewola babilońska, która w istocie była deportacją kilku tysięcy osób z elity żydowskiej, skończyła się w roku 538 przed Chr. Wolność ofiarował Żydom Cyrus II Wielki – król Persji, która podbiła Babilon i pozwoliła Izraelitom na powrót do ojczyzny. Czas wygnania w Babilonii był dla Narodu Wybranego czasem pokuty i oczyszczenia. Żydzi uświadomili sobie, że byli niewierni Bogu i nie słuchali ostrzeżeń proroków. Żałowali za swoje grzechy i na nowo uwierzyli Bogu oraz Jego zbawczej miłości.
WSTECZ DALEJ