8. Odczytanie tekstu z podręcznika
Jan Vianney urodził się w rodzinie ubogich wieśniaków niedaleko Lyonu, 8 maja 1786 roku. Do I Komunii Świętej przystąpił potajemnie podczas rewolucji francuskiej. Po raz pierwszy przyjął Chrystusa do swego serca w szopie, zamienionej na prowizoryczną kaplicę, do której wejście dla ostrożności zasłonięto wozem siana. Ponieważ szkoły parafialne były zamknięte, nauczył się czytać i pisać, kiedy miał 17 lat. Od służby wojskowej wybawiła go ciężka choroba. W 1812 roku wstąpił do seminarium duchownego, następnie przyjął święcenia kapłańskie. Biskup wysłał Jana do wioski Ars-en-Dembes, gdzie miał pełnić funkcję kapelana. Młody kapłan zastał tam kościółek zaniedbany i opustoszały. Obojętność religijna mieszkańców była tak wielka, że we Mszy Świętej niedzielnej uczestniczyło zaledwie kilka osób. Jan Vianney całe godziny spędzał na modlitwie. Sypiał zaledwie po parę godzin i jadł mało. Dla wszystkich był też bardzo uprzejmy. Odwiedzał swoich parafian, był dla nich przyjacielem. Jego dobroć i surowość życia, kazania proste, płynące z serca – powoli nawracały zaniedbanych oraz zobojętniałych ludzi. Kościółek zaczął z wolna zapełniać się w niedziele i święta, a nawet w dni powszednie. Z każdym rokiem wzrastała liczba przystępujących do sakramentów. Sława proboszcza zaczęła rozchodzić się daleko poza parafię Ars. W dziesiątym roku pasterzowania przybyło tam ok. 20 000 ludzi, a łącznie przez 41 lat przewinęło się przez Ars około miliona pielgrzymów. Wycieńczony pracą i surowym stylem życia, Jan Vianney zmarł 4 sierpnia 1859 roku, przeżywszy 73 lata. Papież św. Pius X dokonał jego beatyfikacji w 1905 roku, a do chwały świętych wyniósł go w 1925 roku Pius XI.
(www.brewiarz.pl)