4. Odczytanie z podręcznika „Życie i dzieło św. Tomasza z Akwinu”
Ogromną rolę w rozwoju nauki odegrał św. Tomasz z Akwinu (około 1225–1274). Pochodził on ze znaczącej rodziny w Królestwie Neapolu. Urodził się w Roccasecca, niedaleko Akwinu. Przygodę z wiedzą rozpoczął na Monte Cassino jako kilkuletni chłopiec. Następnie słuchał wykładów na uniwersytetach w Neapolu, Paryżu i Kolonii.
W Paryżu uzyskał tytuł „mistrza Pisma Świętego” (1257). Tam też początkowo wykładał, by potem przez dziesięć lat (do 1269 roku) nauczać w kurii papieskiej. Później uczył na Sorbonie w Paryżu, a w ostatnich latach życia powrócił do Neapolu. W 1274 roku papież Grzegorz X wezwał go, by rozstrzygał sporne kwestie w trakcie drugiego soboru lyońskiego. W drodze nagle zachorował i wkrótce zmarł w opactwie Fossanova. Przed śmiercią prosił o przeczytanie mu Pieśni nad Pieśniami.
Do najważniejszych dzieł św. Tomasza należą:
– Prawda wiary chrześcijańskiej,
– Summa teologiczna,
– Summa filozoficzna.
Opracował on argumenty rozumowe za istnieniem Pana Boga, tak zwane „drogi św. Tomasza”. Jemu też Kościół zawdzięcza najpiękniejsze hymny ku czci Najświętszego Sakramentu (między innymi Przed tak wielkim Sakramentem...).
Św. Tomasz mówił, że rozum i wiara podążają właściwymi sobie drogami do tej samej prawdy. Niektóre prawdy przekraczają rozum, ale żadna mu się nie sprzeciwia. Nie może być sprzeczności między objawieniem a rozumem, gdyż wszelka prawda pochodzi z jednego źródła – od Boga.
WSTECZ DALEJ